A new journey, with a new treasure ||&Baelfire

J

ones struinde langs de rivier, volgde de bewegingen van het water. Zo lang was hij nog niet op het eiland, samen met de rest van zijn groep. Hoewel ze allemaal hetzelfde doel hadden, vertrouwde hij de meeste uit de groep niet. Misschien omdat hij wist waartoe sommige in staat waren? Of misschien juist omdat zij hetzelfde doel hadden als hij? Hook schudde zijn hoofd, hij moest zich daar niet te veel op concentreren.

En die schat.. Die schat van de eeuwenoude mythe, zou die überhaupt echt bestaan? Het eiland had wel een hele andere sfeer dan de meeste eilanden die Jones had bezocht, alsof het eiland een geheim met zich meedroeg. Niemand kon het eiland verlaten, zonder de prinses te doden. En zelfs dan zou het nog misschien nog niet eens mogelijk zijn.. Hook was op de hoogte van de andere groep die op het eiland rondzwierf, als zij het eiland eerder zouden verlaten dan zijn groep. Dan zouden ze nog niets hebben aan die schat..

De man stopte zijn gedachtereeks toen hij de sfeer rond de rivier voelde veranderen, het water leek anders te stromen dan eerst. Alsof er iemand anders de eerst zo rustige sfeer binnendrong, alsof hij niet alleen was. Verstrooid schudde hij zijn hoofd, er was vast niets aan de hand. Hoewel zijn hand toch schoot naar het zwaard in de schede van zijn riem.

||Baelfire||

C

ompleet in paniek en drijfnat van het zeewater en het angstzweet rende Baelfire over de stenen, zo hard zijn benen hem konden dragen. Tranen van angst en van de schok stroomden over zijn wangen, zijn mond hing open om genoeg zuurstof naar binnen te trekken en zijn ademhaling ging in schokken. 'Pap!' Riep de jongen schor, een paniekerige toon was in zijn stem geslopen, zijn ogen keken verwilderd rond terwijl hij de bekende rivier afrende naar het kleine kampje dat hij met zijn pleegvader, Killian 'Hook' Jones, die hem had opgevangen vanwege een compromis met zijn vader. Hook had de compromis eigenlijk willen breken omdat Bael hem niet kon vergeven over het doden van zijn vader, maar uiteindelijk waren ze aan elkaar gehecht geraakt. Een gestalte met maar een enkele gezonde hand doemde voor de jongen op, en door opluchting overmand struikelde hij over enkele losse stenen en zijn eigen voeten. 'Papa,' bracht hij met een door tranen verstikte stem uit.

H

ook schrok op uit zijn gedachten toen hij Bael's stem hoorde. 'Papa,' bracht de jongen met een door tranen verstikte stem uit. De man draaide om en keek Baelfire aan, de jongen was drijfnat en er stroomden tranen over zijn wangen. 'Bael, wat is er gebeurt?' Klonk zijn lage, ongeruste stem.

De jongen was in de afgelopen jaren een soort zoon voor hem geworden, Hook had hem opgevangen vanwege en compromis met zijn vader. Het was nogal gecompliceerd geworden, aangezien het compromis ook het doden van Bael's vader bevatte.

D

e gestalte draaide zich om, en veranderde weer in zijn pleegvader met wapperende mantel die hij zo graag droeg. Het gezicht van de man stond bezorgd.'Bael, wat is er gebeurt?' De lage stem had een ongewone, ongeruste ondertoon. Baelfire keek met rood betraande ogen op, en deed zijn mond open om aan een onsamenhangend verhaal te beginnen. 'Viste... Op zee. Maar...' Een snikkende ademstoot kwam over zijn lippen. 'Grote storm... Grote cruise...' De ogen van de jongen werden groot en wazig, terwijl deze steeds sneller begon te ademen en alles herbeleefde, op de juiste momenten in zijn herinneringen greep hij naar zijn keel vanwege ademnood, en naar zijn linkerhand op het moment dat deze door een grote ijzersplinter doorboord werd toen hij aan land wilde gaan en alles om hem heen vloog, gedragen door de wind. De splinter zat nog steeds in zijn hand, maar de jongen voelde het niet, terwijl hij alles verder beleefde en langzaam op de nu droge grond zakte.

I

n zijn grijze ogen was onrust te lezen terwijl hij de jongen aankeek. 'Viste... Op zee. Maar...' Een enkel moment fronste Jones, hij bleef Bael aankijken. 'Grote storm... Grote cruise...' De ogen van de jongen tegenover hem werden groot en wazig, hij begon steeds sneller te ademen. Op een gegeven moment greep Bael naar zijn keel, later naar zij linkerhand. Waar een ijzersplinter uitstak. Enkele momenten later zakte de jongen door zijn knieën. 'Bae..' Begon Hook, terwijl hij voor de jongen neerknielde en een hand op zijn schouder legde. 'Rustig maar..'

L

angzaam aan kwam de jongen weer terug, zijn ademhaling werd rustiger, terwijl zijn ogen rustiger kwamen te staan. Na een hap adem, keek de jongen Killian aan en begon zijn verhaal opnieuw. 'Ik was aan het vissen, met mijn kleine Zodiac, op zee. Ik had een paar vissen gevangen, en het was prachtig weer, tot er ineens allemaal donkere wolken aankwamen. Er stak een windje op, maar deze werd al binnen een paar minuten aangewakkerd tot een storm en het werd om me heen heel donker. In de verte zag ik licht branden. Ik slingerde mijn motor aan, om terug te varen naar het strand en hier heen te komen, maar een grote cruise, waar de lichtjes dus vandaan kwamen, kwam steeds dichter bij. Uiteindelijk was deze al bijna bij me voor ik weg kon varen, en hij zette me klem tussen de rotsen en, ja, de grote boot zelf dus. Ik weet niet precies wat er daarna gebeurde, ik werd onder water gezogen. Ik lag ineens op het strand, en ben zo snel mogelijk hier heen gekomen...'

A

andachtig luisterde Killian naar het verhaal, hij keek even een enkel moment weg. Al gauw focusten zijn ogen zich weer op de jongen. '...Ik lag ineens op het strand, en ben zo snel mogelijk hier heen gekomen...' Eindigde de jongen zijn verhaal. Hook knikte even kort. 'Ben je niet gewond?' Klonk zijn stem bezorgd, de jongen nog steeds aankijkend met zijn grijze ogen.

K

illian knikte, en keek de jongen aan met zijn grijze ogen. [i]'Ben je niet gewond?'[/b] Baelfire liet zijn hand zijn, hij had een tijdje de pijn niet gevoeld door de adrenaline, maar deze was nu weer vol terug. 'Ik durf hem er niet uit te trekken.' antwoordde hij, terwijl hij met ogen vol pijn naar zijn hand keek. Snel keek hij weer weg, en keek naar de lucht, deze was nu weer strak blauw en een zonnetje scheen vrolijk op hem neer. Een waterig glimlachje sierde het gezicht van de jongen, terwijl hij eerst naar de zon en daarna naar zijn horloge keek en zag welke datum het was. 'Over twee dagen ben ik 14.' haalde de jongen een bijzaak naar boven, om even niet aan zijn hand te hoeven denken.

B

ael liet zijn hand zien, waar een ijzersplinter uitstak. 'Ik durf hem er niet uit te trekken.' Antwoordde de jongen, terwijl hij met ogen vol pijn naar zijn hand keek. Daarna keek hij snel weer weg. Het weer was snel weer omgeslagen, de lucht was weer blauw en de zon scheen weer. Bael's gezicht werd gesierd door een waterig glimlachje, terwijl hij van de zon naar zijn horloge keek. 'Over twee dagen ben ik 14.' Hook glimlachte. 'Dat klopt.' Klonk zijn lage, heldere stem zacht.

K

illian keek hem aan. 'Dat klopt,' antwoordde zijn lage stem zacht. 'Pap, hoe krijg ik dit eruit?' De stem van de jongen werd dicht geknepen door paniek, nu hij zijn hand uitstak naar zijn pleegvader. 'Pap?' Bruine ogen keken in de grijze van Killian, zowel paniek, verdriet en hoop waren erin te herkennen, samen met een wegtrekkende sprankeling van kinderlijke onschuld. Maar gezien de situatie waar de jongen zich in bevond, trok zijn kinderlijke onschuld steeds verder weg, en maakte langzaam plaats voor meer volwassen trekjes.

D

e man keek Bael even kort aan. 'Pap, hoe krijg ik dit eruit?' Een enkel moment zocht Hook naar zijn woorden. 'Pap?' Klonk de stem van de jongen nogmaals. In Bael's bruine ogen waren paniek, verdriet en hoop duidelijk te herkennen. En als je goed keek ook een sprankeling kinderlijke onschuld. 'We zullen hem eruit moeten trekken..' Hij keek de jongen diep in zijn ogen aan.

'W

e zullen hem eruit moeten trekken.' Antwoordde de piraat tot grote spijt van de jongen. Langzaam knikte hij, en keek een moment naar zijn hand... 'Wil jij het doen, pap...?' Met smekende ogen keek Bael op naar Killian, en stak zijn hand nog verder uit terwijl hij zijn hoofd wegdraaide.

D

e jongen keek een moment naar zijn hand. 'Wil jij het doen, pap...?' Bael keek hem aan met smekende ogen, terwijl hij zijn hand nog iets verder uitstak en zijn hoofd weg draaide. 'Natuurlijk jongen..' Klonk zijn stem zacht. Terwijl hij de arm van Bael vastpakte. Voorzichtig, maar toch snel trok hij de ijzersplinter uit de hand van Bael.

'N

atuurlijk jongen...'[/i] Antwoordde Killian, en pakte lichtjes zijn arm vast. Met een snelle, voorzichtige beweging trok de piraat de ijzeren splinter uit zijn hand, en Bae kromp wat in elkaar bij de hevige pijnscheut die door zijn hand trok. Ook begon de wond weer te bloeden, het warme, stroperige spul liep over zijn hand en durpte op de grond, waar het langzaam wegtrok en alleen zijn kleur achterliet. Maar het maakte Bael niet veel uit, zo zou de wond immers alleen maar schoner worden. Plotseling keek hij op naar Hook. 'Wanneer gaan we hier weg?' Vroeg de jongen, terwijl hij zijn gezonde hand om de piraat heen sloeg en zijn gezicht in diens mantel verborg.

B

ael kromp wat in elkaar toen de ijzersplinter uit zijn hand getrokken werd. Plotseling keek de jongen op naar Hook. 'Wanneer gaan we hier weg?' Vroeg de jongen, terwijl hij zijn gezonde hand om Jones heen sloeg en zijn gezicht in diens mantel verborg. De piraat glimlachte zwakjes. 'Zo snel mogelijk Bae..' Klonk zijn stem, met een zachte liefdevolle ondertoon.

'Z

o snel mogelijk Bae...' De jongen knikte, en keek toen smekend op naar de piraat, gehuld in een bruine mantel. 'Waarom gaan we dan niet gewoon nu?' De jongen nam weer een pas afstand, en draaide zijn gezicht naar het stromende beekje. 'We maken een boot, of we nemen jouw schip, en dan gaan we gewoon weg. Terug naar de bewoonde wereld, waar alles ongeveer normaal verloopt, waar we niet tegen rare stormen aanlopen.'

D

e jongen keek hem smekend aan. 'Waarom gaan we dan niet gewoon nu?' De jongen nam weer een pas afstand. 'We maken een boot, of we nemen jouw schip, en dan gaan we gewoon weg. Terug naar de bewoonde wereld, waar alles ongeveer normaal verloopt, waar we niet tegen rare stormen aanlopen.' Klonk Bael's stem nogmaals. Een enkel moment dat Hook na over een antwoord. 'We kunnen hier niet weg Bae, die rare stormen worden veroorzaakt door het eiland. Het laat ons niet vertrekken, in ieder geval nu niet..' Verzuchtte de piraat terwijl hij peinzend naar de jongen keek.

E

en diepe zucht vloog over de lippen van de jongen, terwijl deze de tranen in zijn ogen probeerde te verbergen door steeds weer een andere kant op weg te kijken. Maar Bae hield het niet meer, de tranen begonnen langzaam over zijn wangen te stromen, steeds vrijelijker. 'Wat houd ons dan tegen? Waarom kunnen we niet weg?' Snikte hij.

H

ook keek de jongen nogmaals peinzend aan. Bael draaide zijn hoofd steeds weer een andere kant op tot de tranen langzaam over zijn wangen stromen, Killian legde een hand op zijn schouder. 'Wat houd ons dan tegen? Waarom kunnen we niet weg?' Klonk de snikkende stem van Bael. Hook staarde een enkel moment voor zich uit, terwijl hij een antwoord formuleerde. 'Er hangt een vloek rond het eiland, zolang de vloek niet verbroken wordt komen we hier niet weg.' Een enkel moment zuchtte de piraat. 'We komen hier wel weg Bael, dat beloof ik.'

D

e piraat deed een poging hem kalmerend toe te spreken, maar die poging faalde al bij de eerste woorden, de jongen werd er enkel rustelozer van. 'Maar hoe moeten we die vloek dan breken, pap? Zeg me hoe, dan zijn we hier zo weg.' Het moest stoer klinken, maar dat lukte pas bij de laatste woorden. Zouden ze hier wel echt wegkomen? Of moesten ze voor eeuwig op dit vervloekte eiland blijven?

Hook

I belong on the sea, it's my home.

'Maar hoe moeten we die vloek dan breken, pap? Zeg me hoe, dan zijn we hier zo weg.' Een enkel moment glimlachte Hook zwakjes. 'Er moet iemand gedood worden voor we weg kunnen, een prinses uit een oude mythe..' De piraat staarde even voor zich uit voor hij weer verder praatte. 'Luister Bael, het kan nog wel een tijdje duren voor we hier wegkomen. Maar we komen wel weg. Dat beloof ik.'

Tagged: Baelfire
Mood: Partenal

» What is this place? ||&Baelfire