Clem? Are you there? & Clementine

Raven zwalkte nog wat rond, in zijn ogen begon de wanhoop langzaam op te spelen. Dit zou hij niet lang meer volhouden. Het begon zelfs al donker te worden, wat versterkt werd door de donkere, onheilspellende wolken die al enkele uren boven zijn hoofd hingen, haast wachtend om los te barsten wanneer nodig. Een diepe zucht verliet zijn mond, en net voor hij zich op de grond liet zakken vingen zijn oren een geliefd geluid op. 'Raaf!' Klonk de stem van zijn vriendin, van niet al te ver weg. 'Clem! Hier ben ik!' Raaf schreeuwde de longen uit zijn lijf, maar het zou allemaal niet uitmaken. Als ze maar naar hem toe zou komen.

Rennende voetstappen kwamen zijn kant op. Zou het echt...? Raaf was bijna te bang om haar naam ook maar te denken, bang dat, alleen maar omdat hij haar naam dacht, het heel iemand anders zou zijn. Maar dat kon niet, toch? Alleen door gedachten...? Voor hij verder kon gaan met zijn depressieve gedachtenstroom, kwam Clementine tevoorschijn achter een paar bomen. Met haar gewonde been leek het beter te gaan, ze kon er al weer op rennen... Een gelukkige blik verscheen in zijn ogen toen hij haar armen eindelijk stevig om zijn hals voelde, en haar stem hoorde weerklinken, van vlak naast zijn oor. 'Sorry... Ik was verdwaalt...' Klonk haar stem verontschuldigend. Raaf stond op, en sloeg zijn armen stevig om haar heen. Een moment kon hij niets zeggen, zijn tong was verstijfd. 'Ik heb zo in de stress gezeten Clem. Ik was bang dat je van een klif gestort was.' Bracht hij uiteindelijk uit.

Clem schudde lachend haar hoofd, en Raaf grijnsde licht. 'Misschien is het toch niet zo onmogelijk als je denkt.' De jongen lachte, een vrolijk, laag geluid dat tussen de bomen bleef hangen. Regendruppels vielen plotseling als kogeltjes uit een buks naar beneden, harder dan hij ze ooit gevoeld had. Wat voorover gebogen, met Clem nog steeds in zijn armen, rende de zwartharige jongen het bos door, tot hij onder de beschutting van een grote treurwilg stond, en Clem voorzichtig op het zachte mos legde.

De jongen grijnsde. 'Net zo lang tot je been genezen is en het overtuigend klinkt.' Grinnikte hij, en ging naast haar zitten. 'Er klopt helemaal niets van dit eiland. Echt helemaal niets.' Gromde hij, wat chagerijnig nu, en keek om zich heen. Zijn hand had uit automatisme het jagersmes gepakt, en daar speelde hij nu wat afwezig mee.

'Gelukkig ben je niet zo eigenwijs.' Grinnikte het meisje naast hem, en Raaf schoot nu ook in de lach. Hij kon niet ontkennen dat hij koppig was, maar ja.. Soms was het nodig. Met een zucht liet hij zich zakken, en ging naast haar tegen de stam van de boom zitten. 'Hoe komen we hier weg?' Een zucht verliet zijn mond.

Raven knikte, zijn vriendin had een goed punt. Het vliegtuigje was niet gelukt nee, verre van zelfs. 'Maar, nu is het nog niet de tijd om ons daarover te bekommeren. We moeten eerst wachten tot die storm over is, en daarna moeten we eerst uit dit verdomde bos zien te komen.' Raaf schoof iets meer naar haar toe, en sloeg zijn arm om haar schouders.

'Ik hou van je Raaf.' De stem van Clem klonk vlak bij zijn oor, en hij voelde hoe ze haar hoofd opnieuw op zijn schouder legde. 'Ik ook van jou Clem.' Een gelukkige glimlach sierde zijn gelaat, zijn ogen staarden nietsziend voor hem uit, terwijl hij haar geur inademde. Een beetje bloemig, met fruit. De heerlijke geur van natte aarde drong in zijn neus, het geluid van de neerkletterende regen in zijn oren.

Raaf liet zijn hoofd op het hare rusten, en sloot zijn ogen. Langzaam zakte hij weg in een soort trance, slapen was het niet. Beelden van Clem spookten door zijn hoofd, en maakten dat er een glimlach op zijn gelaat verscheen. Kon dit moment maar altijd blijven voortduren...

- Oef, Raaf valt zo in slaap x'D