I just need to survive [&Noctis Surva]

Zijn blik vloog over de omgeving. Terwijl hij half struikelend door de bossen lip. Achter zich het geluid van een hongerig dier. Neen vandaag zou hij geen maltijd worden. Niet vandaag. Hij zou niet zomaar sterven. Niet nu en ook niet in de komende tijd. Zijn plan was om hier weg te komen. Levend en wel. Hij voelde zijn hart kloppen. Hoe lang was hij al op dit eiland? Dit vervloekte eiland? Niet zo lang toch. Hij voelde de wonde in zijn zij prikken. Neen zo lang was hij hier nog niet. Toch voelde hij nauwelijks wat, had hij bijna geen gevoelens meer over. Wanneer was het begonnen? Ja natuurlijk. Nog maar een aar uur geleden toch. De groep waarin ij beland was; Zat vol met schoft. Die gasten vermoorde elkaar voor het minste. Geen wonder dat hij bijna geen gevoelens meer had. Na een paar uur al. Als je met schoft leefde moest je zelf een schoft worden. Wel als het zo zat. Dan werd hij kil, zou hij geen knik geven. Hij zou één van de ergste worden. Geen zorgen, hij was erger gewend. Thuis had hij genoeg klappen gehad. Wat zou dit eiland veranderen. Vriendschap? Liefde. Dat kende hij niet. Noctis had het nog nooit gezien. Zou het misschien nooit kennen. Hij hoorde de brul van het beest. Maar het leek minder hard dan een paar seconden geleden. Had hij het beest eindelijk af geschud? Was hij zo meteen veilig? Hier zou je nooit veilig kunnen zijn. Hij beet zijn tanden op elkaar. Met een paar sprongen klom hij in een boom. Hij voelde zijn bloed stromen. Hij voelde de warme vloeistof lopen uit zijn wond. Hij had het zelf in gebonden. Hulp van anderen kon je nu niet zo gouw verwachten. Toch later binnen een paar dagen. Zouden alleen de sterkste over zijn. Hij zou daar tussen zitten.

Die groep zou hier vandaan kunnen raken. een zucht ontglipte zijn lippen toen hij, de bosjes onder hem zag bewegen. De adem van het beest leek zo kil. Maar verdween. Voor een paar minuten blijf hij zitten. Geen zin en geen kracht om te bewegen. Maar hier blijven zitten was geen optie. Hoe was hij in deze zaak terecht geraakt? Ow ja, hij wilde water gaan halen. Wel dat mocht hij wel vergeten. Nou ja de rest van de groep mocht het vergeten. Een kille glimlach vormde zich op zijn gezicht. Hij zou wel water hebben. De rest zou het zelf moeten gaan zoeken. Rustig klom hij uit de boom; Even wachte hij. Waarna hij langzaam en rustig verder liep. Water zou hier wel niet ver vandaan zijn. Hier op een eiland neen dat wilde hij niet geloven. Maar drinkbaar water was iets anders. Nou ja hij had geen schrik om slecht water te drinken. Zolang hij zich zelf in leven kon houden.
Het geluid van water drong zijn oren in. Langzaam liep hij die richting in. Door de bosjes kon hij een meer zien. Water, waarschijnlijk drink baar en proper. Maar iets anders kwam ook in zijn oog terecht. De vorm van een andere persoon. Snel als hij kon verborg hij zich zelf achter een boom. Voorzichtig keek hij naar de persoon die nu recht was gaan staan. Had hij teveel geluid gemaakt? Hij bestudeerde de vorm; het leek er niet op dat hij veel paniek moest hebben. Het was duidelijk een meisje. Hij lachte, wat zou hij veranderen in zijn vader? Die zijn moeder voor zijn ogen had vermoord? Hij was wel killer geworden de laatste uren. Misschien was dit juist de test waarop hij had gewacht. Langzaam liep hij de bosjes uit. Hij keek het meisje recht aan. Er stond geen emotie op zijn gezicht. Ze had een mes bij zich. Moest hij zich zorgen maken? Nu niet nog niet. Eerst maar afwachten wat er zou gebeuren. ”Dorst?” het woord kwam er ijzig uit. Hij wist niet of hij haar kon vertrouwen. Maar net als hem had ook zij een wonde. Misschien zou dit toch anders uitdraaien dan dat hij dacht.

[hoop dat je er wat mee kan XD]

Hij bekeek het meisje even wat beter. Misschien was ze wat jonger dan hem. Maar dat zou dan zeker niet veel schelen. Ze had golvend bruin, zwart haar. Haar hand zat vast aan het mes. Misschien moest hij toch maar wat beter opletten. Zeker nu, hij wilde geen problemen. De dag van vandaag was al moeilijk genoeg. Hij wilde dus echt niet nog een mes door zijn borst kast. Noctis zou dit slim moeten aan nemen. Denken over wat hij zei en het misschien niet te ver drijven. Zag hij angst in haar ogen. Ze was gestopt met rillen. Dat betekende wel iets. Toch de angst in haar ogen. Was het er? Bij hem kon je geen emotie vinden. Voor al omdat het hem eigenlijk niet zo veel kon schelen wat er zou gebeuren. Het enigste wat hij wilde was in leven blijven. Veel meer vroeg hij niet. Hij wilde hier weg ook al kon dit eiland nog vele schoonheden onthullen. Maar dat alles kon hem niet schelen. Als hij hier weg raakte dan kon hij een nieuw leven beginnen. Alles vergeten wat er ooit was gebeurt. Maar nu eerst zien te over leven. Hij wachte even af op een reactie die zou komen. De verwachte woorden die uit haar mond kwamen ‘wie ben je’ Hij bleef stil staan. hoorde hij daar een twijfeling? Misschien was dit toch niet… neen hij mocht haar niet onderschatten je kon nooit weten. Hij gaf geen antwoord schonk haar alleen een glimlach. Natuurlijk was het een valse glimlach ook al zou je het verschil niet kunnen vertellen. Maar die glimlach verdween al snel weer. ”Ik kan jou het zelfde vragen!” Sprak hij rustig. Hij gaf nooit zomaar zijn naam weg. Daar had hij genoeg problemen mee gekregen. Hij had al genoeg geleerd te zwijgen.
Het water, het was zo dicht bij. Maar tegelijke tijd ook zo ver weg. Het meisje, zij stond nu in de weg. Maar tja, hij zou wel aan het water komen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Hij vertrouwde haar niet, zeker niet met dat mes. Maar het was wel duidelijk genoeg dat ze hem ook niet vertrouwde. Slim genoeg was ze wel om een mes mee te nemen. Alleen hij had hier gaan andere mensen verwacht. Het leek er niet echt op dat ze van zijn groep afkomstig was. Een zachte zucht ontglipte zijn mond. Terwijl zijn handen naar zijn broek zakken zakten. Alleen zijn duimen stak hij er in. Hij stond er zeer relaxt. Met zijn zwart leren broek, zijn zwart T-shirt en zijn zwart leren jack. Maar er zaten veel schuren in. Zeker in zijn zij. Waar hij de wonde nog steeds voelde branden. Hij hield er zeker niet van. Het waren zijn lievelings kleren. Dus blij was hij zeker niet. “Hoe ben je op dit eiland gekomen?” Zijn blik ging weer naar het meisje. Even kruiste hij haar blik. Weer lachte hij. Maar deze keer was de lach wat valser als eerst. ”Waarschijnlijk de zelfde manier al jij!” Sprak hij rustig uit als antwoord. Het was waarschijnlijk ook wel de waarheid. Even was het stil. Hij leek kil. Maar dan opeens veranderde hij een beetje. Meer een vriendelijke persoon. ”Euh vind je het heel erg als ik ook een slokje water neem?” Vroeg hij wat vriendelijker. Man wat haatte hij het om vriendelijk te spelen. Gelukkig was hij een goede acteur. Dus nu leek hij gewoon een vriendelijke jongen die gewoon wat water wilde hebben. Verder niets. Het meeste was waar. Maar was hij vriendelijk? De meesten zeiden van niet. De meesten noemden hem ‘Satan!’

[ah geen probleem XD]